Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Ένα πρωινό

Σήμερα ήταν και επίσημα η τελευταία μέρα της άδειάς μου. Το εννιάμηνο που μου έκανε δώρο η Ισαβελλίτα τελείωσε, κι απομένει ένα σκέτο σαββατοκύριακο μέχρι να επιστρέψω στο σχολείο. Ο Ιούνιος μπροστά μας, μια νέα ρουτίνα που πρέπει να μάθουμε.   

Πάντα μου άρεσε η δουλειά. Αλλά τώρα... τα πέντε πρωινά την εβδομάδα μακριά απ' τα κορίτσια μου φαίνονται σαν χαμένα. 

Δεν θέλω να το σκεφτώ και πολύ, θα μελαγχολήσω, δεν μπορώ να κάνω και τίποτα γι' αυτό την παρούσα στιγμή. Αποφάσισα μόνο πως θέλω να χαιρόμαστε τις υπόλοιπες ώρες της μέρας στο έπακρο. Θέλω να χαιρόμαστε τα σαββατοκύριακα στο έπακρο. Κι εξάλλου... σύντομα θα 'ρθει και κανονικά το καλοκαίρι. Με περισσότερα πρωινά καταδικά μας. Λατρεύω τα καταδικά μας πρωινά. Θα έγραφα τι λατρεύω σ' αυτά αλλά τότε είναι που θα μελαγχολήσω. Άστο καλύτερα... 

Σήμερα ήταν ένα τέτοιο πρωινό, απ' τα καταδικά μας που λατρεύω. Έβρεχε. Από χθες το μεσημέρι είχαν ανοίξει οι ουρανοί κι ακόμα όλο το πρωί έριχνε μια ψιλή αλλά συνεχή βροχούλα. Ξυπνήσαμε, πρώτα εγώ (διάβασα λίγο Ρούμπυ Ρέντφορτ), μετά η Σταυρούλα (διαβάσαμε λίγο Magic Treehouse) και τελευταία η Ισαβέλλα. Αγκαλιές, φιλάκια, κουτρουβάλημα στο μεγάλο κρεβάτι. Διαβάσαμε Τικ και Τέλα. Όλοι μαζί. 


Έλεγα πριν λίγους μήνες πόσο μας αρέσουν τα βιβλία με τον Τικ και την Τέλα. Αυτό ήταν πριν τ' ανακαλύψει η Ισαβέλλα. 
Έχει λίγο καιρό που τα παρακολουθεί. Τρελαίνεται γι' αυτά. Τα ξεφυλλίζει και μόνη της, τα φέρνει και κάθεται στην αγκαλιά μου να διαβάσουμε, δείχνει ασταμάτητα λεπτομέρειες μέσα στις πολύχρωμες σελίδες και περιμένει να τις ονομάσουμε. Κι όλα αυτά ενώ ακόμα τ' αγαπάει η Σταυρούλα. 
Έτσι, τα βιβλία με τον Τικ και την Τέλα έγιναν τα πρώτα βιβλία που πραγματικά τα κορίτσια διαβάζουν μαζί. Αξία ανεκτίμητη. 


Σήμερα το πρωί διαβάσαμε Το μπαλόνι (Pip and Posy:The Big Balloon). Είναι το τελευταίο που κυκλοφόρησε, γι' αυτό δεν σας το είχαμε δείξει την προηγούμενη φορά. Είναι ένα απ' τ' αγαπημένα των κοριτσιών, της Ισαβέλλας γιατί την εντυπωσιάζει το λαμπερό, ολοστρόγγυλο κόκκινο μπαλόνι που ταξιδεύει από σελίδα σε σελίδα και της Σταυρούλας γιατί είναι ένα βιβλίο για όλα τα παιδιά που αγαπούν τα μπαλόνια και τις σαπουνόφουσκες. Και εδώ που τα λέμε ταυτίζεται, γιατί... ποιός δεν έχει χάσει μπαλόνι, απ' αυτά με το ήλιο που έτσι και σου φύγουν απ' το χέρι δεν τα ξαναβλέπεις ποτέ; Τραυματική εμπειρία για κάθε παιδί.



Ο Τικ, λοιπόν, έχει ένα μπαλόνι. Του αρέσει πολύ. Κατακόκκινο και ολοστρόγγυλο. Το δείχνει στην Τέλα κι αποφασίζουν να το πάνε βόλτα. 



Είναι χαρούμενοι, και όσοι τους βλέπουν χαίρονται επίσης. Το κόκκινο μπαλόνι τους κάνει όλους να χαμογελούν. 


Μέχρι που το μπαλόνι... φεύγει απ' το χέρι του Τικ. 



 Φεύγει και -συμφορά!- αρχίζει να πετάει ψηλά, όλο και πιο ψηλά...


... κι όσο και να το κυνηγούν, ο Τικ και η Τέλα δεν μπορούν να το φτάσουν.


Ψηλά πάει, λέμε.


Το ακολουθούν μέχρι το πάρκο, όπου...


ΜΠΑΜ!! Πάει το μπαλόνι. 




Ο Τικ είναι πολύ λυπημένος και κλαίει, μέχρι που η Τέλα έχει ΤΗΝ ιδέα. 


Σαπουνόφουσκες! Μοιάζουν με μπαλόνια, αλλά η δουλειά τους είναι να πετάνε ψηλά...


...και να σκάνε φυσικά, κι αυτό να μην πειράζει κανέναν! Το βιβλίο τελειώνει με το κλασικό "Γιούπι!", γιατί οι δύο φίλοι καταφέρνουν και πάλι να μετατρέψουν σε πανηγύρι μια δυσάρεστη κατάσταση, μαθαίνοντας αυτή τη φορά ότι αν σου τύχει μια μικρή αναποδιά, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, βρε αδερφέ, αρκεί να έχεις το φιλαράκι σου δίπλα να σου δώσει το χέρι. Όπως πάντα, βγάζουν ο ένας τον άλλο από τη δύσκολη θέση και δείχνουν στα πολύ μικρά παιδάκια την αξία της φιλίας.


Τι καταλαβαίνει η Ισαβέλλα απ' όλα αυτά; Δεν ξέρω. Πάντως τα λαμπερά χρώματα, τα όμορφα σχέδια, οι οικείες (πλέον) φυσιογνωμίες, της είναι όλα πολύ θελκτικά. Και το σημαντικότερο είναι ότι μοιράζεται ένα όμορφο βιβλίο με την αδερφούλα της, κάτι που απολαμβάνουν και οι δυο πραγματικά. Κι εγώ μαζί τους. Όταν διαβάζουμε οι τρεις μας κι όλα κυλούν αρμονικά, κι εξηγώ στη μία κι εξηγώ στην άλλη και καμία δεν φεύγει και καμία δεν βαριέται, είναι σχεδόν μαγικό. Σίγουρα απ' τις αγαπημένες μου στιγμές μέσα στη μέρα.

Σήμερα προσπάθησα να μην τις ενοχλήσω όταν τράβηξα τις φωτογραφίες. Δεν ήθελα να καταλάβουν καν ότι υπήρχε η φωτογραφική μηχανή, για να μη χαλάσω αυτές τις όμορφες στιγμές. Μπορεί κάποιες φωτογραφίες να βγήκαν λίγο κουνημένες, αλλά χαλάλι τους.

Το υπόλοιπο πρωινό κύλησε ήσυχα. Ήμασταν παρέα και παίζαμε, και δεν χρειαζόμουν τίποτ' άλλο για να είμαι ευτυχισμένη. Σιγά σιγά ο καιρός άνοιξε, η βροχή σταμάτησε. Πόσο να κρατήσει; Ο Μάιος τελειώνει...

Υ.Γ. Το πιο αστείο που συνέβη σήμερα, πάντως, ήταν αυτή η μανία της με τον καφέ μου. Όπου και να τον άφηνα, σε λίγο έβρισκα μέσα ένα πνιγμένο playmobil, ένα λερωμένο ζωάκι Sylvanian Families, ή κάποιον απ' την οικογένεια της πριγκίπισσας Σοφίας να παίρνει ένα μπανάκι...

2 σχόλια:

  1. Καλησπέρα, δλδ είσαι δασκάλα-καθηγητρια και επιστρέφεις στην δουλειά μόνο για 10 μέρες; Όπως και να έχει καλή αρχή!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι φιλόλογος και επιστρέφω για 1 μήνα, όλο τον Ιούνιο εμείς είμαστε εκεί κι ας μην είναι τα παιδιά! Ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή