Έχουμε στο σπίτι μια σειρά μικρών βιβλίων που φέραμε απ' την Αθήνα και ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή. Κάπου εκεί στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του '90, τα αγοράσαμε για την αδερφή μου: βιβλιαράκια με τις ιστορίες αγαπημένων ταινιών της Disney, από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ξέρω πως κυκλοφορούν πολλά βιβλιαράκια με τις ιστορίες της Disney στην αγορά, όμως νομίζω πως τα συγκεκριμένα δεν κυκλοφορούν πια.
Αγαπώ τις ταινίες της Disney. Και τα μικρά βιβλιαράκια, που μου θυμίζουν τη Χαρά. Τα διαβάσαμε άπειρες φορές μαζί, τότε που ήταν μικρούλα και δικιά μου και της διάβαζα ιστορίες. Όλα έχουν στο εσωτερικό του εξωφύλλου την "υπογραφή της". Με τα παιδικά της γραμματάκια, από εκείνο τον καιρό που μοιάζει τόσο μακρινός, και καμιά φορά τόσο κοντινός μαζί, σαν να είμαστε ακόμα εκείνοι οι μικροί άνθρωποι. Δυο μικροί άνθρωποι που περπατούσαν στο δρόμο χέρι χέρι, διαφορετικοί κι αγαπημένοι, ένα χεράκι μέσα σ' ένα μεγαλύτερο, ο ένας πάντα στο ρόλο του μεγάλου, υπεύθυνος για τον άλλο.
Τα βιβλιαράκια είναι λεπτά, και το μικρό τους μέγεθος αρέσει στη Σταυρούλα. Τα κρατάει στα χεράκια της όλα μαζί, τα απλώνει το ένα δίπλα στο άλλο και τα κοιτάζει, τα παίρνει μαζί της στο αυτοκίνητο όταν ταξιδεύουμε. Δεν τα έχει διαβάσει όλα. Διαβάσαμε πολλές φορές τα 101 σκυλιά της Δαλματίας, και το Πρίγκιπας και Φτωχός, και την Πεντάμορφη και το Τέρας, αλλά ποτέ δεν έχουμε φτάσει στο τέλος από τις Αριστόγατες ή τη Μικρή γοργόνα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχω ιδέα.
Οι Αριστόγατες είναι η πρώτη ταινία που είδα ποτέ στο σινεμά. Ακόμα ένας λόγος για να την αγαπώ.
Το βιβλίο της Άριελ προσπαθεί να γίνει κάπως πιο ποιητικό.
Κάνει ακόμα και απόπειρες για ομοιοκαταληξία. Θα μπορούσε να το πει κανείς κακόγουστο, μα εγώ το βρίσκω αστείο, και χαριτωμένο.
Την ταινία του Μίκυ με τον Πρίγκιπα και το Φτωχό δεν την είδαμε ποτέ σαν παιδιά. Νομίζω πως δεν την έχω δει ακόμα. Ούτε που ξέρω πώς επιλέξαμε αυτό το βιβλίο.
Πάντως στη Σταυρούλα άρεσε, και μου ζητούσε συνέχεια να κάνω τις φωνές του Μίκυ, του Ντόναλντ, του Γκούφυ και του Πιτ. Και δεν το 'χω καθόλου...
Καλή μας Μπελ. Αυτή την έχουμε και σε κούκλα και τη συμπαθούμε ιδιαίτερα. Και η ταινία είναι από τις αγαπημένες μου.
Εξάλλου, μας μοιάζει. Είναι η μόνη ηρωίδα της Disney που είναι βιβλιοσκούληκο...
Α, η Σταυρούλα πολύ τη χαίρεται τη μεταμόρφωση του τέρατος. Αλλά δεν θέλει και να σκοτωθεί ο Γκαστόν. Πάντα επιμένει ότι θα σηκωθεί από την πτώση του και θα πάει στο γιατρό γιατί χτύπησε. Το πονόψυχο κορίτσι μου.
Κι αυτό είναι το αγαπημένο μας. Της Σταυρούλας, της Χαράς και δικό μου. Τι φοβερό να συμπίπτουν τα γούστα μας. Τα 101 σκυλιά της Δαλματίας ήταν μια ταινία που είδαμε χιλιάδες φορές με την αδερφή μου. Το βιβλιαράκι το ξέραμε απ' έξω κι ανακατωτά.
 |
| Θυμάσαι, Χαρά; |
Η Σταυρούλα την Κρουέλα τη φοβάται, αλλά μου ζητάει να κάνω τη φωνή της. Όταν κάποτε της πρότεινα να δούμε λίγο απ' τα 101 σκυλιά της Δαλματίας σε βίντεο, μου ζήτησε γεμάτη άγχος να το κλείσω και να φέρω το βιβλίο.
Όχι, δεν είμαι τόσο τρομαχτική όσο η αυθεντική Κρουέλα.
Και δεν ξέρω καν πώς να κλείσω αυτή την ανάρτηση, που ξεκίνησε με μια δόση νοσταλγίας.
Για τα κοριτσάκια που διάβαζαν αυτά τα βιβλία κάποτε.
Για το χεράκι που δεν χωράει πια στο δικό μου.
Και για το μεγάλο κορίτσι που είναι η αδερφή μου τώρα.
Για όλα αυτά που δεν μπορούμε να μοιραζόμαστε τώρα που ζούμε μακριά.
Και με πολλή, πολλή αγάπη γι' αυτό το μικρό, διαφορετικό κορίτσι που μας μοιάζει.
